Ebu Davud'un bir rivayetinde şöyle gelmiştir: "Resulullah (sav) namaza kalktığı zaman ellerini iki omuzunun hizasına kadar kaldırırdı. Sonra eller o halde iken tekbir getirirdi, rüküa giderdi. Sonra belini doğrultmak isteyince ellerini tekrar iki omuz hizasına kadar kaldırır ve, "Semiallahu li-men hamideh" derdi. Secdede ellerini kaldırmazdı. Rükudan önce getirdiği her bir tekbirde ellerini kaldırırdı ve bu hal namazın bitimine kadar devam ederdi." Yine Ebu Davud'un bir diğer rivayetinde: "Rükudan doğrulunca, secdeye eğilince (kaldırır), iki secde arasında kaldırmazdı" denmiştir.
Kaynak Kitaplar: Ebu Davud, Salat 117, (721, 722, 741, 743)