ad çekimi

Cümlenin çeşitli ögeleri arasında geçici anlam ilişkileri kurmak üzere ad veya ad soylu kelimelerin durum ekleri alarak girdikleri çekim. Türkiye Türkçesinde başlıca ad çekimi ekleri şunlardır: yalın durum (eksiz, yükleme durumu eki +I, +U, nI, nU yönelme durumu eki +A, +nA, Bulunma durumu eki +DA, çıkma durumu eki +DAn, İlgi durumu eki: +In, +Un, +nIn, +nUn. Örnekler: iş, iş+i, iş+e, iş+te, iş+ten, iş+in sen, sen+i, san+a, sen+de. sen+den, sen+in okuduğum, okuduğum+u, okuduğum+a, okuduğum+da, okuduğum+dan, okuduğum+un vb. || Eski Türkçede ve bugünkü bazı yazı dilleriyle lehçelerde bunlara +ÇA eşitlik durumu, +In/ +Un vasıta durumu, -GArU yön gösterme durumları eklerini de eklemek gerekir. || Dilimizde bazı durumlarda bir kalıntı biçiminde +ÇA eki yine süregelmektedir: ben+ce, gönlüm+ce gibi. ile edatından ekleşen +lA eki de yavaş yavaş birliktelik gösteren bir ad çekimi ekine dönüşme durumundadır: çocuk+la, annen+le, baban+la vb. İyelik ve çokluk ekleri için bk. işletme ekleri.

Adlara iyelik eklerinin getirilmesi: Evim (ev-im) , evin (ev-in) , evi (ev-i) , evimiz (ev-im-iz) , eviniz (ev-in-iz) , evleri (ev-ler-i) vb.