Herhangi bir ses değişmesinin ortaya çıkarmadığı, Türkçe kelimelerin kök hecelerinde Ana-Türkçe döneminden beri aslında var olduğu kabul edilen ünlü uzunluğu. Örneklerine yer yer tarihî dönem metinlerinde de rastlanan bu uzunluklar, bugün Yakut ve Türkmen lehçelerinde düzenli olarak korunmuş öteki Türk lehçelerinde ve bazı ağızlarda yer yer sürdürülmekle birlikte, genellikle kısalmış ve kısa ünlülerle karışmıştır: ET. aç «aç» Tkm. aç, Yak. as «aç» Yak. at «ad, isim», Tkm. ad Yak. Tkm. bar (var) Tkm baş «yara, çıban», Yak. bas Yak, Tkm. bil «bel» Uyg. ig «hastalık» Yak. tas, Tkm. daş «taş» Tkm. ar- Yak. ır- «yorulmak» Yak. kıs, Tkm. ve An. Ağz. gız «kız» An. Ağz. al-, at- «atmak» gal-, «kalmak», gaz-, «kazmak», üş, «üç», yok vb.