Îsâr

Kendisi ihtiyaç içinde olsa dahi başkasının yarar ve menfaatini öncelemek. Başkası için kendi nefsinden feragat etmek. Kurân-ı Kerîm’de Mekke’den Medine’ye hicret eden Müslümanlara kucak açan Medine’li Müslümanların tavrı “îsâr” kavramıyla ifade edilir. İlgili ayette Medineli Müslümanların kendileri ihtiyaç içinde olsalar bile Muhacir kardeşlerini kendi nefislerine tercih ettiğinden bu kavram kullanılarak övgüyle bahsedilir (Haşr Sûresi, 59:9). Îsar ahlaki bir terim olarak genelde malî fedakârlıklar için kullanılsa da kişinin inandığı ve sevdiği uğrunda canından feragat etme durumunu da kapsar. Türkçe’de daha çok özgecilik ya da diğerkâmlık kavramlarıyla karşılanır (Bkz. Diğerkâmlık). Ahlaki bir terim olarak ahlâk ilminin de konusudur. Îsârın zıddı insanın yalnız kendi nefsiyle ilgilenmesi, kendi menfaatlerini her zaman öncelemesi anlamında bencilliktir.

1. Bir şeyi veya bir kimseyi diğerine üstün tutma, tercih etme.
”(Yusuf’un kardeşleri şöyle dediler: Ey Yusuf!) Allah’a yemin ederiz ki, Allah seni bize karşı isar etmiştir...” (Kur’anı Kerim 12/91)
2. Diğerkâmlık, özgecilik.
3. Kişinin, kendi ihtiyacı varken başkalarına yardımda bulunarak özverili davranması, onları kendisine tercih ederek fedakârlık yapması.
”Daha önceden Medine’yi yurt edinmiş ve gönüllerine iman yerleştirilmiş olan kimseler kendilerine hicret edenleri severler ve onlara verilenler karşısında içlerinde bir kaygı duymazlar. İhtiyaç içinde olsalar bile onları kendilerine isar ederler.” (Kur'an-ı Kerim 59/9)