manastır

Bir baş keşiş (abbot) veya başrahibe (abbess) tarafından yönetilen, kendi ihtiyaçlarını kendi karşılayan bir dini topluluğu barındıran manastırlara verilen isimdir.
Bilinen ilk Hıristiyan manastır toplulukları herhangi bir düzene sahip olmayan münzevilerin barındığı bir kaç odadan oluşan barınaklar olup bu tür yapılara Hıristiyanlık öncesinde de rastlanmaktaydı. Münzevi Yahudiler olan Esseniler tarafından bu tür inşa edildiği bilinmektedir. Bugünkü anlamda ilk manastırı kuran kişi Pachomius adlı Mısırlı bir aziz olup Yukarı Mısır’da Nil nehri üzerindeki Tabennae adlı adada kurmuş, ölene dek 50.000 üyeli bir topluluğu çevresinde toplamıştır.
Avrupa’da ilk manastır orta İtalya’da Latium kentinde St. Benedict of Nursia tarafından MS 529 yılında kurulan Monte Cassino’dur. Din adamlarının birlikte sürdürdükleri münzevi yaşam manastır hayatının en önemli özelliğidir. Yatakhane, yemekhanenin üzerinde ve merkez kilisenin doğusunda yer almaktadır. 12-13. yüzyıllarda pek çok manastırın inşa edildiği Avrupa’da manastırın batı kısmı ise halkla sosyal ve dini ilişkilerin kurulduğu bölüm olup avluya açılan tek kapı buradadır. Güneyde ise atölyeler, mutfak ve bira imalathanesi bulunmaktadır. Rahip adaylarının kaldığı bölüm ise kendi reviri, yemekhanesi, mutfak, banyo ve bahçesine sahiptir.

1. Rahiplerin dünya ile ilişkilerini keserek içerisinde yaşadıkları ve Hristiyanlara dinî eğitim verdikleri yer.
2. Bazı dinlerde din adamlarının dünyadan el etek çekerek topluca yaşadıkları yer.
”Eğer Allah bazı insanları savunmasız bıraksaydı; manastırlar, kiliseler, havralar ve Allah’ın isminin çokça anıldığı mescitler yıkılırdı. Allah kendi dinine yardım edene elbette yardım eder.” (Kur’an-ı Kerim 22/40)

(Mimarlık) (Yun. monos = yalnız) Hıristiyan din adamlarının tapınma amacıyla kent hayatından uzakta, kırlık ve dağlık yerlerde yaptıkları dinsel yapı.