Mani

Ortak halk yazınında bir deyiş türü. Sazve tekke ozanları da bu türe ilgi göstermişler, maniler söylemişlerdir. Genellikle, dört dizeden oluşur 5,6,7,8,10,14 dizeli olanları da bulunur. Daha çok, hecenin yedili ölçüsüyle söylenir. Uyak dizeli olanları da bulunur. Uyak düzeni a a b a biçimmindedir ab c b biçiminde olanları da vardır. Konuları hafif alay, sevi, ayrılık vb. duygularıdır. Manilerde anlatılmak istenen düşünce ya da duygu genel olarak son iki dizede toplanır: / İstanbul çarşısına / Gün doğar karşısına / Adam gönül verir mi / Kapı bir komşusuna.

Yedili hece ölçüsü ile ve bağımsız dörtlükler halinde ezgi eşliğinde söylenen halk edebiyatı ve müziği türü. Mâni, meani, m'ani gibi söylenişleri de vardır. Halk müziğinde gerek türkü kıtalarının oluşumunda gerekse bu kıtaların arasında icrâ edilen bağlantı bölümlerinin kurgusunda mânilerden sıklıkla yararlanılır. Bu açıdan bakıldığında Türk halk müziği repertuarı içinde birbiriyle ilişkili veya birbirinden bağımsız binlerce mâni yer alır. Atışma şeklinde söylenen mâniler de vardır.

(el-Mâni)
”Hiçbir kötülüğe razı olmayan, kötülükleri engelleyen, ibadet ve itaatle kendisine yakın olan kullarına gelebilecek olan her türlü kötülüğü savan.” anlamında Allah’ın esmayıhüsnasından biri.
”... O Allah ki el-Mâni’dir...” (Hadis)

(Halk Edebiyatı) Ezgi ile okunmak üzere, çoğu yedi heceli ve dört dizeli veya 7 + 7 heceli ve iki dizeli olarak meydana getirilen bir dörtleme türüdür.

Genellikle birinci, ikinci ve dördüncü dizeleri uyaklı olan halk koşuğu.

Aşırı neşe şeklinde beliren psişik hastalık.

Vahşi davranışla beli­ren bir çeşit delilik.

Bakınız: engel