Rahman Suresi

Kur’an-ı Kerim’in elli beşinci suresidir. Mekke’de inmiştir. Yetmiş sekiz ayettir. Adını surenin ilk ayeti olan
”rahman” kelimesinden almıştır. Sureye, Allah’ın insanlara karşı sevgi ve merhametini haber vererek başlanır. Allah’ın insanı yaratmasına, ona konuşmayı öğretmesine dikkat çekilir. Güneş, ay ve diğer gezegenlerin kendi yörüngelerinde bir hesap üzerine hareket ettikleri haber verildikten sonra insanların da kendi ellerinde bulundurdukları ölçü ve tartıda haddi aşmamaları emredilir. Yeryüzünde insanlar için yaratılan bitki ve meyveler sayılır. Daha sonra da insanların bu nimetleri ve bu nimetleri veren Allah’ı inkâr etmemeleri istenir.

Surede Allah’ın, doğusuyla batısıyla tüm evrene sahip olduğu, denizlerin sularının birbirine karıştırılmadığı, denizlerden süs eşyalarının çıkarıldığı, gemilerin denizlere batmadan yürütülmesinin de birer nimet olduğu belirtilerek bu nimetlerin de inkâr edilmemesi istenir. Tüm bu yaratılanların bir sonunun olduğu ve tek sonsuz olan varlığın Allah olduğu vurgulanır. Göğün yaratılması ve yaratılışındaki olağanüstülüğe vurgu yapılır. Fakat bu olağanüstü yapının kıyametle beraber Allah tarafından yok edileceği hatırlatılır. Kıyametin kopuşundan sonra suçluların cehenneme konulması üzerinde durulur. Birçok nimete sahip olan insanın, Allah’ın emirlerini yerine getirip inkârcı davranmaması tavsiye edilir. Allah’ın emirlerine gereği gibi uyan insanlara verilecek olan cennetin tasviri yapılır. Cennet; ağaçlarıyla, kaynak sularıyla, meyveleriyle, köşkleriyle, dinlenme yerleriyle, içindeki hurilerle, inci ve yakutlarıyla, hurmalarıyla ayrıntılı olarak tanıtılır. Tüm bu tanıtımlarda
”Rabb’inizin nimetlerinin hangisini yalanlayabilirsiniz?” biçiminde vurgular yapılır. Bütün bu nimetleri veren Allah’ın yüceliğini ve ululuğunu bildiren ayetle sure son bulur.