Teğabün Suresi

Kur’an-ı Kerim’in altmış dördüncü suresidir. Medine’de inmiştir. On sekiz ayettir. Adını dokuzuncu ayette geçen ve 'kâr-zarar' anlamına gelen ”teğabün” kelimesinden almıştır. Surede, Allah’a iman, ibadet ve güzel ahlak konuları üzerinde durulur.

Tüm insanlara şu dört hususun önemi hatırlatılır:
1. İçinde yaşamakta olduğunuz evren sahipsiz değildir.
2. Bu evren amaçsız yaratılmamış ve evrenin varlığı bir hikmete dayanmaktadır.
3. Allah, insanları en güzel biçimde yaratmış, küfür ve imanı seçmede serbest bırakmıştır. Fakat, herkes seçiminin sonucuna katlanacaktır.
4. İnsanlar başıboş ve sorumsuz bırakılmamıştır.

Surede, inkârcılar Hz. Peygamber aracılığıyla doğru yola davet edilir ve ahirette hesap verecekleri hatırlatılır. İman edenlere de seslenilerek bazı talimatlar verilir. Bu talimatlar şunlardır: Dünyada hiçbir felaket Allah’ın izni olmaksızın insanın başına gelmez. Şartlar kötü bile olsa sabırlı olmak gerekir. ”İman ettim.” demekle her şeyin bittiğini sanılmamalıdır. İman edildikten sonra Allah’a ve Resulüne itaat edilmesi gerekir. Mümin, yalnızca Allah’a güvenir. Bir mümin için mal, evlat ve eş önemli birer imtihan sebebidir. Her insan gücü oranında sorumluluk taşır. Fakirlere ve ihtiyaç sahiplerine karşılıksız borç vermenin önemini ve geleceği sadece Allah’ın bildiğini hatırlatan ayetlerle sure son bulur.