ünsüz düşmesi

Kelime içinde (bir ünsüzden önce), kelime sonunda veya kaynaşma olayı ile iç seste r, n, l, f gibi akıcı ve sızıcı ünsüzler ile y, g, ğ, k, h gibi ünlüleşme ve sızıcılaşarak erime özelliği taşıyan ünsüzlerin kaybolması olayı: ET. keltür-> TT. getir-, oltur-> otur-, büyük+çek > büyücek, alçak+cık > alçacık, ufak+rak > ufarak, söyle-> söle-, cephe > cepe, eksik <ET. egsük> Anad.ağz. esik, çift sür- > çif sür-, üst kat > üsgat, çiftçi > çifçi, gençler > geşler, eğer > eye, giderler > giderle, gayri > gari, öğretmen > öretmen, yoksam > yosam «yoksa» ET. ögsüz > TT. öksüz > ösüz, yazıhane > yazane, evimiz > emiz, doğru > doru (Z. Korkmaz, Güney-Batı Anadolu Ağızları, s. 77-82 Nevşehir ve Yöresi Ağızları., s. 106-110) vb. || Ayrıca Oğuz grubuna giren lehçelerde, Eski Türkçenin iç seste hece başı, hece sonu ve kelime sonu g'lerinin eriyip kaybolması da bu nitelikte bir ünsüz düşmesi olayıdır: açığ > acı, çerig > çeri, kudug > kuyu, ulug > ulu, kışlag > kışla, yaylag > yayla kurtgar- > kurtar, suvgar- > suvar-, başkar- > başar-

Sözcükte ünsüzün kaybolması: Çiftçi> (çifçi) , serbest> (serbes) vb.