İtalya'da İkinci Dünya Savaşı'nın sonlarına doğru ortaya çıkıp, savaştan sonra büyük bir gelişme gösteren sinema akımı. Bu akımın temelleri Fransız gerçekçilik ve doğalcılık okuluna, SSCB'deki Sinema-Göz kuramına ve gerçekçilik akımına, İngiliz belgesel sinemasına, İtalyan yazınındaki doğruculuk (verismo) akımına kadar çeşitli etkilere dayanır. Başlıca özellikleri şunlardır: Toplumsal sorunlara önem vermek, ulusal yaşamı büyük bir dürüstlükle, insancıl bir tutumla yansıtmak, bu sorunları kendi doğal çevresinde ele alıp incelemek dar bütçeli, en küçük çevirim takımıyla çalışmak özenci oyunculara büyük yer vermek dramatik yapıyı, yaşamın doğal akışına uydurmak yapmacıksız, yalın bir anlatımdan yararlanmak sinema hilelerinden, ustalık gösterilerinden kaçınmak oyunculara kendi yaşayışlarını canlandırmakta büyük özgürlük tanımak konuşmaların önemli bölümünü oyuncuların kendisinin bulmasını sağlamak siyah-beyaz filmden yararlanmak. Bu akım, sinemaya yeni başlayan ya da yapıma yeniden dönen ufak ülkelerde, bağımsızlığına yeni kavuşan ülkelerde büyük etki yaptı. Her ülke (ABD, Japonya, Hindistan, İspanya, Latin Amerika ülkeleri) Yeni Gerçekçiliği kendine özgü biçimde değerlendirdi.
Sinema ve Televizyon Terimleri Sözlüğü