hece

Kelimeyi meydana getiren boğumlardan her biri, ki en az bir açınıktan ve bazen bir açınıkla birlikte bir arada söylenebilen birkaç abanıktan ibarettir. Hecede yer alan açınığa veya bazı dillerde kimi vakit selenliye HECE ÖZEĞİ veya DORUĞU, bazen de HECELİKLİ SESLİK (Centre ou sommet de la syllabe, Phonème syllabant) denir. AÇIK HECE (Syllabe ouverte) sonu agınık, KAPALI HECE (Syllabe fermée) de sonu abanık olan hecedir.

Bir nefes hamlesi içinde çıkan, tek bir ses veya ses grubundan oluşan, yalnız başına kelime olabilen veya kelime oluşumunda görev alabilen ses birliği, Türkçenin kök kelimeleri genellikle tek hecelidir: O teklik 3. şahıs zamiri, üz- «üzmek», al- «almak» bu, şu yüz- «yüzmek» süz- «süzmek» alp «alp, yiğit», art, ant kurt, yurt, sarp, tar- ya-pı tar-tı vb.

Azerbaycan Türkçesi: heca Türkmen Türkçesi: bogun Gagauz Türkçesi: kısım Özbek Türkçesi: boğin Uygur Türkçesi: boğumTatar Türkçesi: icek Başkurt Türkçesi: ijek Kmk: buwun Krç.-Malk.: bölüm Nogay Türkçesi: buwınKazak Türkçesi: buwın Kırgız Türkçesi: muun Alt:: üye Hakas Türkçesi: uya Tuva Türkçesi: slog Şor Türkçesi: kezek~pölük Rusça: slog

Bir solukta çıkarılan ses veya ses birliği: Ah, oh, bak, üst, alt, kalk, dört, oda (o-da) , üzüm (ü-züm) , araba (a-ra-ba) , kelebek (ke-le-bek) , kanatlarını (ka-nat-la-rı-nı) vb.

Kelimenin iç vurgularına bağlı olarak biçimlenen en küçük parçası. Örneğin Türkü: Tür+kü biçiminde iki heceden oluşur.

(Divan Edebiyatı) Hicvin başka bir adı.