son ek

Azerbaycan Türkçesi: şňkilçi Türkmen Türkçesi: affiks ~ suffiks Gagauz Türkçesi: sufiks fleksiyapostfiks Özbek Türkçesi: son qoşimça Uygur Türkçesi: qoşumçä Tatar Türkçesi: yasağıç ~ yasağıçquşimça Başkurt Türkçesi: suffiks Kmk: koşumca Krç.-Malk.: suffiks ~ söznü ahırıNogay Türkçesi: kosımşa Kazak Türkçesi: kosımşa Kırgız Türkçesi: müçö Alt:: kojulta Hakas Türkçesi: hozımTuva Türkçesi: ko'jumak Şor Türkçesi: kojundalı Rusça: suffiks fleksiya postfiks

Kökün veya kökenin sonuna eklenerek yeni bir gövde veya yeni bir kelime türetmeğe yarayan şekil öğesi. Gövde türetmeğe yarayana GÖVDE SON EKİ ( S. de thème ) adı verilir. Hint - Avrupa dillerinde BÜKÜN SON EKİ ( S. flexionnel ) terimi takı ( désinence ) anlamdaşıdır. Sonekler doğrudan doğruya köke veya gövdeye geldiklerine göre BİRİNCİL ve İKİNCİL SON EK ( S. primaire, S. secondaire ) diye anılır ( SONA EKLEYİŞ, Suffixation ).

Kelime kök veya gövdesinin sonuna eklenen ek. Türkçenin ekleri son eklerdir: baş + lı, baş + lık, başlık + sız, yaş + a-, yaşlı + lık, demir + ci, demirci + lik, gec + ik-, gecik-tir-, bak-ış, anla-y-ış vb.

Sözcük sonuna gelen ek. Türkçede -ci (demir-ci) , -li (ev-li) , -in (ev-in) , -de (ev-im-iz-de) , -e (ev-li-ler-e) vb.