tin

(Yun. pneuma, nous = soluk, nefes) : 1. Evren ilkesi. Özellikle stoa felsefesinde: Evren usu, evren ruhu etki yapan, biçim veren, canlandıran ilke.
2. a. Doğal yaşam ilkesinden ayrı olarak, yüksek, doğaüstü, tanrısal ilke. b. Tanrı'nın dolaysız yaratıcı etkinliği.
3. Felsefeye Anaxagoras'ın yerleştirmiş olduğu "nous", Herakleitos'un getirmiş olduğu "logos" anlamında: a- Dünyanın usa uygun düzen ilkesi b. Zamandan bağımsız olanın, zamandışı olanın, zamansız olanın ilkesi, c. Ruhun uslu yanı. (Aynı zamanda: logistikon.)
4. Yaşamdan ayrı olarak düşünme ve bilinç ilkesi (Descartes'ta cogitatio).
5. Düşünen insanın etkinliği düşünce ilkesi. Özdeğe, fizik etkinliğe ve içgüdüsel etkinliğe karşıt.
6. Kendini içgüdülerin belirlenmişliğinden kurtaran, özgür olan, değerlere, anlam içeriklerine kendini açan. M. Scheler'de insanı insan yapan ilke usun yanında duygu ve isteme edimlerini de içine alır.
7. Tin, zaman zaman usa (ratio'ya) indirgenerek ruha karşı olan, cansız, "yaşama düşman" bir ilke olarak görülür (Ludwig Klages). 8- Bireysel ruh anlamına (özellikle dinbilimsel anlamda) "tinler ya da us taşıyan ruhlar" (Les esprits ou âmes raisonnables) Tanrılığın imgeleridirler (Leibniz). Tini (spiritus-pneuma) ruhtan (anirha-psykhe) ayırmak gerekir. Ruh, organik ve duyusal yaşamın ilkesiair (hayvanların da ruhundan sözedilir), tin ise yalnız insana özgü düşünme yetişidir. Ancak Türkçe'de ruh sözcüğü tin yerine de kullanılagelmiştir, örneğin Hıristiyanlıktaki "kutsal ruh" (le Saint Esprit).

Dokuma tezgahlarmdaki ana ipler. (Körküler *Yalvaç -Isparta)

(Jung) Ruhun bilinçaltı ile haberleşen yönü.

Bakınız: düzensiz üçgen ağ

Bakınız: Balçık