Öğe

1. (Genel olarak) Bir bileşiğin en yalın parçalarından biri. Yapıcı öğe olarak bölünmez temel parçalar.
2. (Mantıkta) Bir sınıfa (ya da bütüne) bağlı olan bireylerin her biri.
3. (Bilgi öğretisinde) Kavram ve yargılar (bilgi öğeleri). // Bir bilimin öğeleri bu bilimin ilkeleri ve ilk önermeleridir. (Özellikle tümdengelimli bilimlerde, örneğin geometride.)
4. (Fizikötesinde) Ana özdek, ilk özdek (Thales için su). // Antikçağda Empedokles'ten beri dört temel öğe kabul edilir: Toprak, su, ateş, hava. Pythagorasçılar ve Aristoteles bunlara beşinci öğe olarak "aether"i eklemişlerdir.

(mat. eleman) (Alm. Element, n; Fr. élément, m; İng. element) 

mat. 1. Belitsel küme kuramında, kümeler ile ögelik bağıntısı bulunan tanımsız kavram. 2. Bir kümeyi  oluşturan nesnelerden her biri.

1. bk. kimyasal öğe.
2. Matematiksel bir dizgeyi oluşturan nesnelerden her biri (örn. Bir dizeyin yan ve dik sıralarını oluşturan her bir sayı bir öbeği oluşturan her bir işler, vb.).

Bir öbeği ya da kümeyi oluşturan nesnelerden her biri. || a nesnesinin K öbeği ya da kümesinin öğesi olduğu (...) biçiminde gösterilir.

Bir veri kümesinin öğesi, örn.bir kütük, tutanak adı verilen belli bir sayıda öğeden oluşur, bir tutanak da başka öğelerden oluşur.

1. Kimyasal yollarla daha yalın özdeklere bozunamayan özdek.
2. Bir kümeyi oluşturan nesnelerin her biri.

Bir halkbilim olay ya da ürününün en küçük birimi, bk. örge, anakonu, örge tümgesi, örnek.

Tek türdeki atomlardan oluşan ve olağan kimyasal yöntemlerle bozunmayan özdek.