1. (Yun. anthropos = insan, logos = bilim) : I. Canlı varlık olarak insanı ve onun gelişim tarihini araştıran ve betimleyen doğa bilimi. II. Felsefî insanbilim: 1. Somut yaşamı ve gerçeklik içindeki, yeri bakımından insanın özü ve özünün kuruluşu üzerine felsefî-bilimsel öğreti. İlk belirtileri Kant ve Herder'de 19. yüzyılda Carus ve Lotze'de görülür, 20. yüzyılda yenileyen ve geliştirilenler: Max Scheler Plessner, Gehlen Amerikan pragmacılarından: James, Dewey. Felsefî insanbilim, a. bilimlerin elde ettiği bilgileri, birliği olan bir insan imgesinde birleştirmeğe, doğa bilimlerinin ve tinsel bilimlerin sonuçları arasında bir bağlantı kurmağa çalışır b. kendi felsefî açıklamaları ve çözümlemeleriyle insan varlığının özünü kavramaya ve bundan ötede de insan varlığının anlamını fizikötesi açısından yorumlamaya girişir.
2. İnsan varlığının bir felsefesi olmak savı ile ortaya çıkan felsefe: a. Bütün felsefî soru sormaların kaynağı olan yeni bir ilk felsefe (Philosophia prima), bir felsefe dalı olduğunu ileri sürer, b. Felsefenin bütünü olmak savındadır: Çünkü bütün felsefî sorular şu soruya geri götürülebilir: İnsan nedir?
TDK Felsefe Terimleri Sözlüğü